Bijna 2.700 rechters buigen zich dagelijks over misdrijven, echtscheidingen, zakelijke conflicten, burenruzies, omstreden overheidsbesluiten en nog veel meer. Wie zijn zij, wat maken ze mee en hoe zien ze hun taak? Vandaag: Diederik Thierry, raadsheer bij het gerechtshof Den Haag, afdeling strafrecht.
Raadsheer Diederik Thierry
‘Ik ben Diederik Thierry en werk als raadsheer bij de afdeling strafrecht van het hof in Den Haag. Ik ben rechter sinds 2005 en heb lange tijd civiele zaken behandeld in Den Haag en op Sint Maarten. Tegenwoordig richt ik mij vooral op internationale misdrijven, een specialisme van Den Haag. Denk aan terrorismezaken, met name uit Syrië. Maar ook zaken rondom terugkeerders of mensen die in Nederland hebben geprobeerd een aanslag te plegen. Daarnaast behandel ik internationale misdrijven, zoals oorlogsmisdrijven die in het verleden bijvoorbeeld in Rwanda zijn gepleegd.’
Waarom bent u rechter geworden?
‘Omdat ik het oplossen van een casus leuk vind. Eigenlijk vind ik het recht pas interessant als er een concrete zaak voorligt. Met echte feiten, niet een theoretische mogelijkheid die zich zou kunnen voordoen. Bovendien vind ik zittingen belangrijk, waar de mensen achter de zaak zichtbaar worden. Hen te zien, vragen te stellen en te horen wat hun motivatie is, maakt het werk waardevol.’
Welke zaak zult u nooit vergeten?
‘Ik kan niet één specifieke zaak noemen, maar wel een bepaald soort zaken. Bijvoorbeeld zaken waarin mensen door een psychose strafbare feiten plegen. Ze hebben niet bewust voor criminaliteit gekozen, maar moeten wel omgaan met de gevolgen. Het is intrigerend hoe iemand in een psychose soms toch keuzes maakt. Wat me vooral bijblijft, is wat slachtoffers en nabestaanden overkomt. Maar ook de verdachten, die door een reeks gebeurtenissen volledig ontregeld raken. Dat is iets wat iedereen zou kunnen overkomen.
Wanneer die verdachten in hoger beroep komen, is er vaak al wat tijd verstreken. Dit betekent dat sommige verdachten, bijvoorbeeld door een behandeling in een psychiatrisch centrum, weer wat tot rust zijn gekomen. Ze hebben meer besef van wat er gebeurd is en kunnen daardoor beter reflecteren. Tijdens de zitting kun je daardoor vaker een goed gesprek voeren met een verdachte die inmiddels medicatie gebruikt en zelf meer inzicht heeft in zijn of haar situatie.’
Wat is het mooiste aspect van rechtspreken?
‘In het strafrecht geldt: ook al krijg je geen gelijk, je kunt wel begrijpen waarom je het niet hebt gekregen. Het gevoel dat je gehoord bent, dat je zaak serieus is behandeld en dat je de tijd hebt gekregen om je verhaal te doen, is cruciaal. Dat vind ik heel belangrijk. Als dat lukt, ben ik daar heel tevreden over.
Dat het niet altijd lukt, is niet vanzelfsprekend. Slachtoffers vinden een straf vaak te laag, terwijl verdachten de straf juist te hoog vinden. Ik heb niet de illusie dat iedereen uiteindelijk tevreden is. Toen ik civiele zaken behandelde, zeiden we weleens: bij een goede schikking hebben beide partijen buikpijn. Iedereen is blij dat het geschil is opgelost, ook al moest je wat toegeven. In het strafrecht is dat meestal niet het geval.’
