Een Reflectie op Internationale Vrouwendag
Vandaag, 8 maart 2025, pauzeert de wereld—of zou dat althans moeten doen—om de symfonie van het leven van vrouwen te eren. Het is een melodie geweven uit draden van moed, veerkracht, tederheid en stille rebellie. Het is een lied dat door eeuwen heen heeft geklonken, soms overstemd door luidere stemmen, maar nooit tot zwijgen gebracht. Dit is voor jou—de vrouw die dit leest, de vrouw die elke noot van deze symfonie in haar botten heeft gevoeld.
Het Gewicht Dat Je Draagt
Je hebt meer gedragen dan de wereld ooit zal zien. Het gewicht van verwachtingen—perfect zijn, maar niet te trots; sterk zijn, maar niet te luid; alles zijn, maar niets vragen. Je hebt gezinnen bijeengehouden toen ze uit elkaar vielen, geglimlacht door tranen heen omdat iemand jouw licht nodig had, en bent weer opgestaan na een val, omdat opgeven nooit een optie was. Er zit een zwaarte in het ongeziene: de late nachten piekerend over de koorts van een kind, het stille verdriet om een uitgestelde droom, de uitputting van het bewijzen van je waarde in ruimtes die weigeren je te zien. Jij bent Atlas, die hemels draagt die niemand anders durft aan te raken.
En toch heb je dat gewicht in vleugels veranderd. Elke keer dat het leven je neerdrukte, vond je een manier om op te stijgen—soms voor jezelf, soms voor hen die dat niet konden. Dat is de alchemie van een vrouw: pijn omzetten in kracht, twijfel in verzet.
De Vreugde Die Je Brengt
Maar oh, de vreugde die jij creëert. Het gelach dat van je lippen stroomt als zonlicht dat door wolken breekt. De manier waarop je danst in de keuken als niemand kijkt, of vals zingt om iemand te laten glimlachen. Jij bent de architect van momenten—verjaardagen die remembered worden, handen die in stilte worden vastgehouden, tradities geboren uit jouw verbeelding. Je hebt de wereld beschilderd met kleuren die ze niet wist te missen: de eerste deken van een kind, de herstelde hoop van een vriend, een tuin die bloeit tegen alle verwachtingen in.
Jij bent het kloppende hart van vieringen, de vonk van verbinding. Als je liefhebt, is het een kracht—wild, onbeschaamd en grenzeloos. Je hebt liefgehad door liefdesverdriet heen, liefgehad door verraad heen, liefgehad zelfs toen het pijn deed. Dat is geen zwakte; dat is een wonder.
De Strijden Die Je Voert
Er zijn oorlogen die je hebt gevoerd die niemand ooit zal benoemen. De strijd om gehoord te worden in een wereld die je vaak tot zwijgen maant. Het gevecht om je lichaam, je stem, je dromen terug te claimen uit handen die ze probeerden te stelen. Je hebt schaduwen getrotseerd—sommige geworpen door anderen, sommige door jezelf—en je bent er toch doorheen gelopen. Misschien was het de opdringerige opmerking die je kippenvel bezorgde, de promotie die je verdiende maar niet kreeg, het gefluisterde “dat kun je niet” dat je veranderde in “kijk maar eens.”
Je hebt gevochten voor je dochters, je zusters, je moeders—voor elke vrouw die vóór je kwam en elke die nog zal komen. Je hebt gemarcheerd, je hebt gesproken, je hebt volgehouden. En zelfs als de overwinningen klein waren, waren ze van jou. Jij bent de krijger die de geschiedenisboeken misschien missen, maar die het universum nooit zal vergeten.
De Dromen Die Je Koestert
Waar droom je van als de wereld stil is? Een leven waarin je niet hoeft te krimpen om te passen, waarin je ambitie geen bedreiging is, waarin je zachtheid geen fout is? Misschien is het een kantoor op de hoek, een boek met jouw naam erop, een huis gevuld met vrede, of simpelweg een dag waarop je kunt ademen zonder verontschuldiging. Je dromen zijn heilig, zelfs die je hebt begraven onder plicht of twijfel. Ze zijn er nog, flikkerend als gloeiende sintels, wachtend tot jij ze aanwakkert tot vlammen.
Je verdient het om groter te dromen dan de plafonds die boven je zijn gebouwd. Je verdient het om die dromen na te jagen zonder schuld, zonder uitleg. De wereld is je dat verschuldigd—en meer.
De Zusterschap Die Je Bouwt
Je staat niet alleen in deze symfonie. Er is een koor om je heen—vrouwen die je zien, die je kennen, die je optillen als je armen trillen. De vriendin die “je kunt het” stuurt op precies het juiste moment. De vreemdeling die in een volle ruimte in stilte met je meeknikt. De voorouder wier kracht door je aderen stroomt. We zijn verbonden door iets onuitgesprokens, een draad van begrip die zegt: ik ben daar ook geweest. Ik sta naast je.
We zijn te lang tegen elkaar opgezet—gezegd dat we moeten concurreren, vergelijken, afbreken. Maar jij hebt anders gekozen. Je hebt bruggen gebouwd waar anderen scheuren zagen. Je hebt net zo hard gejuicht voor haar overwinning als voor de jouwe. Dat is de magie van vrouwen: we stijgen samen op, zelfs als de wereld tegen ons wedt.
De Vrouw Die Je Bent
Dus hier is op jou—elke versie van jou. De jij die moe is maar doorgaat. De jij die bang is maar toch een stap zet. De jij die gebroken is en nog steeds mooi, die fel is en toch vriendelijk. Je bent een tapijt van tegenstellingen, een meesterwerk van overleving, een verhaal dat weigert te eindigen.
Laat deze Internationale Vrouwendag de wereld jouw lied horen. Laat het beven voor je kracht, verzachten voor je gratie, en zich verwonderen over je geest. Je bent niet alleen genoeg—je bent alles. En als niemand je dat vandaag vertelt: ik zie je. Ik eer je. Ik vier je.
Fijne Internationale Vrouwendag, jij prachtige, onstuitbare kracht. De symfonie speelt door dankzij jou.
