Wendrick Cicilia, een rijzende ster van de Partido di Pueblo Arubano (AVP), heeft onlangs gedurfde beweringen gedaan over de rol van zijn partij in de energietoekomst van Aruba. Maar zozeer hij AVP probeert voor te stellen als de pionier van groene energie, blijkt bij nader inzien een verontrustende waarheid – AVP’s zogenaamde energie-revolutie is weinig meer dan een herhaalde mislukking van verouderde beleidsmaatregelen en onvoldane beloften uit het verleden. In feite is Cicilia’s retoriek niet meer dan een frisse laag verf over dezelfde oude strategieën die Aruba’s dringende energieproblemen niet hebben opgelost.
Cicilia’s pogingen om AVP af te schilderen als de drijvende kracht achter Aruba’s groene energietransformatie – vooral via initiatieven zoals het Vader Piet Windpark – zijn niet alleen misleidend, maar ronduit oneerlijk. Het Vader Piet Windpark, dat wordt gepresenteerd als een vlaggenschip van AVP’s zogenaamde visie, was niet het brein achter dit project van de partij. Sterker nog, het project werd bedacht en uitgevoerd lang voordat AVP aan de macht kwam, onder leiding van eerdere regeringen. Het park werd in 2009 geopend, een tijd waarin andere politieke fracties aan de macht waren, en het werd gefinancierd door zowel publieke als private initiatieven met een duidelijk doel: Aruba’s afhankelijkheid van fossiele brandstoffen beginnen te verminderen.
Toch probeert Cicilia en zijn partij het krediet voor dit hernieuwbare energieproject toe te eigenen. Ondanks het feit dat het project werd bedacht onder een andere regering, lijkt AVP zichzelf als de pionier van groene energie te presenteren. Deze vorm van historische herziening is niet alleen beschamend, maar toont de onvermogen van de partij aan om te innoveren of werkelijke vooruitgang te boeken.
Cicilia’s beweringen dat AVP Aruba “een stap dichter bij duurzaamheid” heeft gebracht, zijn lachwekkend. Terwijl het windpark een bescheiden percentage van de energieproductie van het eiland bijdraagt, heeft de regering weinig gedaan om hernieuwbare energieprojecten verder uit te breiden of de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen aanzienlijk te verminderen. Onder het bewind van AVP is de energietransitie gestagneerd. De zogenaamde “visie” om van Aruba een “Happy Sustainable Island” te maken klinkt meer als een pakkende slogan dan een substantiële beleidsmaatregel. Dit is geen leiderschap – dit is het herkauwen van oude ideeën zonder nieuwe actie.
Bovendien is het duidelijk dat Cicilia’s persoonlijke ambities de zijne zijn van zijn politieke voorgangers. Hij komt over als niets meer dan een jongere versie van Mike Eman – een andere politieke figuur die, net als Cicilia, zijn carrière bouwde op flashy beloften die uiteindelijk niet tot resultaat hebben geleid. Terwijl Cicilia het mooi aankleed met jeugdige enthousiasme, blijft de waarheid: AVP heeft geen baanbrekende energieoplossingen gepresenteerd, noch heeft het de langetermijnuitdagingen van duurzaamheid op het eiland aangepakt. In plaats daarvan blijven ze vasthouden aan verouderde concepten die niet in staat zijn de verandering te bewerkstelligen die Aruba zo hard nodig heeft.
Cicilia’s suggestie om de regering te vragen meer te investeren in hernieuwbare energieprojecten zoals wind- en zonne-energie is geen onthulling – het is een herhaling van ideeën die al meer dan een decennium worden besproken. Zijn beweringen dat AVP een nieuw tijdperk van energie-onafhankelijkheid voor Aruba zou inluiden, vallen in het water als je naar hun staat van dienst kijkt. De realiteit is dat AVP geen significante energiehervormingen heeft doorgevoerd of op grote schaal projecten heeft ondersteund die daadwerkelijk een verschil maken in het verminderen van de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen.
Om de wonde nog dieper te maken, heeft Cicilia vage verwijzingen gemaakt naar een “Investeringfonds” dat naar verluidt de energietransitie van Aruba zal financieren. Terwijl hij het een visionair voorstel noemt, lijkt het plan niet meer dan een papieren belofte. Als de prestaties uit het verleden enigszins een aanwijzing zijn, is dit gewoon weer een lege belofte die bedoeld is om stemmen te winnen zonder enige duidelijke inzet voor daadwerkelijke vooruitgang.
In feite is het record van AVP in de afgelopen zeven jaar in de regering allesbehalve bewonderenswaardig op het gebied van energiebeleid. In plaats van gedurfde stappen te zetten om Aruba’s capaciteit voor hernieuwbare energie te vergroten, hebben ze ervoor gekozen de status-quo te handhaven. De echte vraag is waarom de regering, na zoveel jaar aan de macht, nog steeds geen grootschalige projecten heeft geïmplementeerd of tastbare vooruitgang heeft geboekt om de consumptie van fossiele brandstoffen te verminderen. Het lijkt erop dat onder Cicilia en zijn collega’s Aruba’s energietoekomst nog steeds in de lucht hangt.
Cicilia’s aanval op de huidige regering’s gebrek aan actie op het gebied van energie is rijk aan ironie. De eigen partij heeft immers niets gedaan om het goede voorbeeld te geven. Als er iets is, biedt Cicilia gewoon meer van hetzelfde, maar dan met een nieuw gezicht. Zijn toespraken over “groene energie” en “duurzaamheid” klinken indrukwekkend, maar als je de retoriek wegneemt, is het duidelijk dat AVP geen voortgang heeft geboekt in het bevorderen van hernieuwbare energie. In plaats van te innoveren en vooruit te stuwen, zijn Cicilia en AVP tevreden met het recyclen van oude projecten en het doen van grote beloftes zonder enig plan om ze in te lossen.
Dus wanneer Cicilia spreekt over Aruba’s energietoekomst, moeten we ons afvragen: welke toekomst bedoelt hij? Die waarin AVP blijft doormodderen met hernieuwbare energie en vasthoudt aan verouderde fossiele brandstofafhankelijkheden? Of die waarin Aruba eindelijk de ketenen van het verleden afwerpt en echte, uitvoerbare verandering omarmt? Gezien Cicilia’s staat van dienst is het moeilijk te geloven dat de toekomst anders zal zijn dan het heden – gevuld met lege beloftes en een volledig gebrek aan vooruitgang.
De tijd is gekomen voor Aruba om niet langer te luisteren naar politici die niets anders bieden dan herhaalde slogans. Het is tijd voor echt leiderschap, en niet voor weer een ronde van dezelfde oude politieke spelletjes. En Wendrick Cicilia, met alle respect, is simpelweg Mike Eman in een jonger lichaam – iemand die luid praat maar weinig substantiëels biedt als het gaat om de verandering die Aruba nodig heeft.
