Het nieuwsbericht wijst erop dat de Nationale Assemblee van Venezuela Nicolás Maduro heeft gevraagd te overwegen de relaties met Europese bedrijven te verbreken. Een driftbui, niets minder. Onder andere omdat in de categorie “Europese” er enkele zijn die strategische en zeer nauwe banden hebben met de regering van Nicolás Maduro, zoals het geval is met Telefónica, een bedrijf dat een effectief instrument is geweest om illegale spionageacties uit te voeren op zijn klanten, alsmede exploitant van blokkeringspraktijken die het recht van burgers om geïnformeerd te worden belemmeren en dat van journalisten om vrij het beroep van informeren uit te oefenen. Zoals ik onlangs heb geschreven in deze zondagse artikelen, is Telefónica een operationele arm van de dictatuur van Nicolás Maduro.
Ik moet echter meteen verduidelijken dat deze woede-uitbarsting van de Nationale Assemblee van Venezuela in grote mate voorspelbaar is. Het heeft die toon van middelmatigheid die de levenssap is van het madurisme, waarin de schreeuwerige en uitdagende houding niet in staat is de mentale armoede, de desinformatie, de dwaasheid, de uitbarsting van de reactie te verbergen. Laten we kijken.
Het gaat hierom: in de recente update die de Europese Commissie heeft gemaakt van de lijst van landen met “hoog risico” voor witwassen van kapitaal en financiering van terrorisme zijn Monaco, Algerije, Angola, Ivoorkust, Kenia, Laos, Libanon, Namibië, Nepal en Venezuela toegevoegd.
Waarom biedt het beledigde madurisme, in plaats van een driftbui te ensceneren, geen document aan dat de acties van het regime tegen het witwassen van kapitaal en de financiering van terrorisme detailleert? Omdat het geen argumenten heeft. Omdat het witwast en financiert. Omdat de beweging van gelden en het buitenlands beleid van het madurisme ondergedompeld zijn in ondoorzichtigheid en algemene corruptie. Niet voor niets wordt het land gekwalificeerd als een van de meest corrupte ter wereld in de ranking van Transparency International.
Heeft de regering uitgelegd waarin haar banden met Iran bestaan, een land dat terroristische organisaties sponsort en exporteert, die actief zijn in het Midden-Oosten en andere delen van de wereld? Moet een reactie van Europa ons verbazen tegenover een regime dat militanten van Hezbollah beschermt en toestaat door de straten van het eiland Margarita te paraderen? Waar gaat de constante drukte van militairen en hoge functionarissen van het madurisme en hun equivalenten in de top van Iran over? Hoe worden de vluchten tussen Caracas en Teheran uitgelegd, waarin geen passagiers zijn maar slechts een paar functionarissen? Wat vervoeren en brengen die vliegtuigen? Keeren die Iraniërs die in Caracas aankomen terug naar Teheran of worden ze verborgen in verschillende steden van het land? Welke zaken delen ze, wat zijn de componenten van hun agenda’s? Wat is de achtergrond van de gezamenlijke oliebedrijven?
In de theatrale reactie van de Nationale Assemblee is er een ander element dat het waard is te analyseren: in het ontkende geval dat de Europese bedrijven uit het land zouden worden verdreven, zouden de gevolgen meervoudig zijn, de meest evidente en algemene, de verslechtering van de toestand van groeiend isolement die het regime en zijn functionarissen treft. Het is curieus, onhandig en contradictoir: terwijl aan de ene kant de macht met alle middelen die tot haar beschikking staan probeert de sancties te verlagen of te elimineren – dat wil zeggen, het isolement te verminderen -, aan de andere kant vraagt het regime, terwijl het beledigingen en leugens uitspreekt, om meer isolement.
De inhoud van de reactie van de Venezolaanse Nationale Assemblee is anthologisch: beledigingen, diskwalificaties van gevarieerde textuur, leugens in overvloed, aanroeping van zaken die geen verband houden met de kernaanwijzing van de Europese Commissie, met betrekking tot witwassen van kapitaal en financiering van terrorisme. Over dat, dat het thema is dat de beslissing van Europa fundeert, zeggen ze geen woord. Als men het met de nodige zorg leest, zal de lezer zich onmiddellijk realiseren: ze schreeuwen vanwege de onmogelijkheid om een verdediging te articuleren. Ze schreeuwen zoals degenen doen die betrapt zijn met het bewijs in hun handen, in hun zakken, in de vliegtuigen, in de koffers, in de transacties.
De aanwijzing van de Europese Commissie is niet “belachelijk”, zoals ze beweerden. Noch maakt het deel uit van een “neokoloniale” strategie, maar van een andere natuur, radicaal verschillend: die van de inspanningen, noodzakelijkerwijs gezamenlijk, die talrijke landen van het noorden, van het zuiden aan het doen zijn.
